Kiedy na wykładach staram się wyjaśniać neurobiologiczne przyczyny naszego (ludzi dorosłych) wrażenia, że świat „schodzi na psy” (nie tylko w edukacyjnym wymiarze), spotykam się z niedowierzaniem. Specyficzny, mentalny „układ odpornościowy” umysłu związany z, odmiennym od ludzi młodych, postrzeganiem rzeczywistości nie jest jednak „wynalazkiem” naszego pokolenia. Na końcu drogi, której początkiem jest próba oceny kompetencji osób młodych przez te dojrzałe, których mózgi maja już za sobą okres poszukiwań i wrażliwości na nowość, jest zawsze wniosek o braku kompetencji. I to stwierdzenie „…ach ta dzisiejsza młodzież.
